» حکایت‌هایی برای زمانه ما

عنوان کتاب: حکایت‌هایی برای زمانه ما

نویسنده: جیمز تربر

ترجمه: حسن هاشمی‌ میناباد

روزى روزگارى در يك صبح آفتابى مردى كه در اتاقك گوشۀ آشپزخانه نشسته بود چشمش را از نيمرويش برداشت و نگاهش افتاد به اسب تك‌شاخ سفيدى با شاخ‌هاى طلايى كه آرام‌آرام گل‌هاى سرخ باغچه را از ريشه مى‌كند و مى‌خورد. مرد به اتاق خواب رفت و زنش را كه هنوز خواب بود بيدار كرد و گفت: «يك تك‌شاخ توى باغچه هست و دارد گل‌هاى سرخ را مى‌خورد.» زن يك چشمش را خصمانه باز كرد و نگاهى به او انداخت و گفت: «تك‌شاخ يك حيوان اسطوره‌اى است و وجود خارجى ندارد.» و پشتش را به او كرد ...

مرد آهسته ‌آهسته از پله‌ها پايين آمد و به باغچه رفت. تك‌شاخ هنوز هم آن‌جا بود؛ و حالا داشت ميان گل‌هاى لاله مى‌گشت و بهترين‌ها را انتخاب مى‌كرد و مى‌خورد. مرد يك گل سوسن چيد و آن را به تك‌شاخ داد كه : «بفرماييد، آقاى تك‌شاخ.» تك‌شاخ آن را با خشونت تمام خورد. مرد كه قلبش گروپ‌گروپ مى‌زد، چون يك تك‌شاخ توى باغچه بود، رفت طبقۀ بالا و باز هم زنش را بيدار كرد و گفت: «تك‌شاخ گل سوسن را خورد.» زنش بلند شد و روى تخت نشست و چپ‌چپ به او نگاه كرد و گفت : «تو ديوانه و مشنگ هستى، و من بايد تو را به ديوانه‌خانه بفرستم.» مرد، كه هيچ‌وقت از كلمۀ «ديوانه و مشنگ» و «ديوانه‌خانه» خوشش نمى‌آمد و مخصوصاً در صبح آفتابى‌اى كه يك تك‌شاخ توى باغچه بود بدش هم مى‌آمد، كمى فكر كرد و گفت: «شب دراز است و قلندر بيكار.» به طرف در كه مى‌رفت به زنش گفت: «وسط پيشانى‌اش يك شاخ طلايى دارد.» بعد رفت به باغچه تا تك‌شاخ را تماشا كند، اما تك‌شاخ رفته بود. مرد وسط گل‌هاى سرخ روى زمين دراز كشيد و خوابش برد.

همين كه شوهر از خانه بيرون زد، زن بلند شد و با سرعت تمام لباس پوشيد. خيلى هيجان‌زده بود و نگاهى شيطانى در چشم‌هايش موج مى‌زد. به پليس زنگ زد و به روان‌پزشك زنگ زد و گفت كه خيلى زود خودشان را به خانۀ آن‌ها برسانند و با خودشان كَت‌بند هم بياورند. وقتى پليس‌ها و روان‌پزشك وارد شدند، روى صندلى نشستند و با دقت تمام او را ورانداز كردند. زن گفت: «شوهرم امروز صبح يك تك‌شاخ توى باغچه ديده.» پليس‌ها به روان‌پزشك نگاه كردند و روان‌پزشك به پليس‌ها نگاه كرد. زن گفت: «شوهرم به من گفت تك‌شاخ يك گل سوسن خورد.» پليس‌ها به روان‌ پزشك نگاه كردند و روان‌پزشك به پليس‌ها نگاه كرد. زن گفت: «شوهرم به من گفت كه وسط پيشانى‌اش يك شاخ طلايى دارد.» پليس‌ها با اشارۀ آرام روان‌پزشك از روى صندلى‌هايشان جست زدند و زن را محكم گرفتند. مهار كردن او خيلى زحمت برد، چون شديداً دست‌وپا مى‌زد و تقلا مى‌كرد، اما بالاخره توانستند مهارش كنند. درست وقتى كه به او كَت‌بند مى‌زدند، شوهر به خانه برگشت.

پليس از او پرسيد: «شما به همسرتان گفته‌ايد كه تك‌شاخ ديده‌ايد؟» شوهر گفت : «البته كه نه. تك‌شاخ يك حيوان اسطوره‌اى است و وجود خارجى ندارد.» روان‌پزشك گفت: «من هم فقط همين را مى‌خواستم بدانم. ببريدش. ببخشيد، قربان. اما زنتان ديوانۀ زنجيرى است.» پس آن‌ها زن را كه قشقرقى به‌پا كرده بود و فحش مى‌داد و ناسزا مى‌گفت با خودشان بردند و در آسايشگاه روانى بسترى‌اش كردند. شوهر از آن به بعد تا آخر عمر به خوبى و خوشى زندگى كرد.

نتيجۀ اخلاقى: حساب ديوانه و ديوانه‌خانه را آخر كار مى‌كنند.

تگ ها : کتاب کتابخوانی جیمز تربر

۰ نظر / ۴۳۰ بازدید