وبلاگ Book club
» معرفی کتاب: میوه‌ی خارجی
عنوان کتاب: میوه‌ی خارجی
نویسنده: جوجو مویز
مترجم: مریم مفتاحی
انتشارات: نشر آموت
لوتی از آوارگان جنگ جهانی دوم است و در کودکی به خانواده دکتر هولدن سپرده می شود و در کنار سیلیا، دختر خانواده هولدن که هم سن اوست، رشد می کند و سالهای نوجوانی را پشت سر می گذارد.
مطلب مرتبط
آیا مدیتیشن می تواند افکار منفی را از بین ببرد؟زندگی در شهر کوچک و بی جنب و جوش (مِرِم) عذاب آور است و ساکنان کهنه پرستش در مقابل هر گونه تغییر و تحولی از خود مقاومت نشان می دهند. این دو دختر جوان مشتاق هستند تا دور از خانواده و به هر نحو ممکن درِ دنیای جدیدی را به روی خود بگشایند. بدین ترتیب وقتی گروهی سنت شکن از لندن می آید و در عمارت آرکیدیا ساکن می شود، آن دو با شیوه جدیدی از زندگی آشنا می شوند. عشقی که پس از آن در قلب لوتی جوانه می زند، عواقبی در پی دارد و زندگی افرادی را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. اینک بعد از گذشت پنج دهه، عمارت در دست بازسازی است و با برملا شدن اسراری که سالها در آن مدفون بود، این سوال مطرح می شود: آیا هرگز می توان از گذشته خود گریخت؟
داستان کتاب در دو زمان متفاوت نقل می‌شود یکی زمان گذشته و دیگری حال. زمان گذشته در مورد دختری بنام لوتی است که زندگی یکنواختی دارد تا زمانیکه نامزد سیلیا وارد داستان می‌شود و زندگی او تغییر میکند. داستان زمان حال دختر جوانی بنام دیزی هستش اون یک خانم متاهل با یک نوزاد و شوهری که او را بعد از به دنیا آمدن فرزندشان تنها گذاشته است. در اینجای داستان تلاش‌های یک زن را برای ساختن یک زندگی خوب برای خودش و فرزندش می‌بینیم.
کتاب دارای سه بخش گذشته، حال و بخش پایانی هست، که هر کدام شامل موضوعات متفاوتی بوده و به خوبی نقاط اتصالی آنها را به هم مرتبط میکند.
بخش اول کتاب پر از رمز و راز و شخصیت‌هایی است که هر کدام ارزش هایی داشتند و برای رسیدن به آنها تلاش می‌کردند. در اصل جدال سنتی ها و سنت شکن ها…
بخش دوم کتاب راجع به زنی است که همه چیزش را باخته و می‌خواهد زندگی جدیدی را شروع کند. این بخش پر از شخصیت‌هایی است که میخواستند گذشته تلخشان را جبران کنند.
و دربخش پایانی اتصالی بین قصه‌ها پیدا می‌شود. جوجو مویز در رمان میوه خارجی با محوریت شخصیت زن‌ها و روایت دو داستان موازی در حال و گذشته، بار دیگر داستان پرکششی را به خواننده عرضه می‌دارد. جوجو مویز پس از نوشتن این رمان در سال ۲۰۰۴ موفق به کسب رمان عاشقانه سال شده است.
مریم مفتاحی، متولد ۱۳۴۳ ساری و فارغ‌التحصیل رشته مترجمی زبان انگلیسی و زبان‌شناسی از دانشگاه علامه طباطبایی است. از این مترجم تا کنون ترجمه رمان‌های «من پیش از تو»، «پس از تو»، «یک بعلاوه یک» نوشته‌ی «جوجو مویز» و رمان «همسر خاموش» نوشته‌ی «ای.اس.ای هریسون» در نشر آموت منتشر شده است.
برشی از متن کتاب :
خب یک سوال مهم، چقدر طول میکشد آدم مرگ کسی را فراموش کند، منظورم کسیکه تو از ته دل عاشقش بودی
+ گمان نکنم هرگز فراموش کنم
_ چه نشاط انگیز!
+ نه... جدی نه... من در موردش فکر کردم. آدم فقط یاد میگیرد که باهاش زندگی کند. باهاش کنار بیاید. چون در کنارت هستند. حتی اگر زنده نباشند. نفس نکشند. غمی که احساس میکنی دیگه مثل دفعه اولش کوبنده و مهلک نیست. دیگر جوری نیست که از توانات خارج باشد و در جایی که نباید، دلت بخواهد گریه کنی، از دست ابلهانی که ھنوز زندہ اند، درحالیکه فرد محبوب تو مردہ است، به طور نامعقول عصبانی باشی.
موضوع این است که تو فقط خودت را با آن تطبیق میدهی، چطور وقتی به یک چاله میرسی جهتت را عوض میکنی و از کنارشی رد میشوی. نمیدانم. مثل این است که بجای کیک، دونات بشوی.
آدم وقتی جوان است، به خودش میگوید که تحمل خیلی چیزها را ندارد. اگر ازدواجت به اندازه کافی پرشوروهیجان نباشد، اگر زندگی با طرف مقابلت طبق انتظاراتت پیش نمیرود، خُب ولش میکنی و میروی یکی دیگر پیدا میکنی. اما بعد که سِنَت بالا میرود، فکر شروع دوباره... وای خیلی وحشتناک است... من فکر میکنم ترجیح میدهم تحمل کنم تا این که بخواهم خانواده را از هم بپاشم. شاید آدم یاد میگیرد که کنار بیاید.
لوتی که می دانست آمدن آنها بدان معناست که دیگر نمیتواند زمانی را با او باشد، مشتاقانه می کوشید لحظات با او بودن را مثل کودکی که تکه ای شیرینی گوشه ای قایم می کند، به خاطر بسپارد و در وجودش ذخیره کنید. کار سختی بود. گاهی چنان مصممانه می کوشید چنین لحظاتی را در ذهنش حفظ کند که به نظر آدم های اطرافش حواس پرت و گیج می رسید....
اصلاً به فکرش نرسید که توجیهی برای ظاهرش بیآورد، برای موهای نَمدار و نشسته اش، برای بوی بیماری که از او برمیخواست: نیاز و حساسیت حواس را از او برده بود. با همهٔ خامی و بی‌تجربگی اش می دانست که چیز با ارزش تری در انتظار، در خواستن وجود دارد....
جملات طلایی:
_کمال گرا بودن ، به صلاح کاسبان خرده پا نیست.
_هنر صرفا یک شیوه ی زیستن است و انسان به طور کاملا ناخودآگاه خود را برای آن شیوه از زندگی آماده می کند؛ و در همه ی موارد ، آنچه اصل است به هنر نزدیک تر است.
